Uzun Yazı...

Merhaba Arkadaşlar,

Blogumda yazmayalı epey zaman oldu. Yazmak için içimde bir heves bulamadım ne yazık ki.  Bu arada bazı bloglar “Bu blogda direniş var” dedi. Kimi arkadaşımız yayın yaptı,  kimi yapmadı. Hiç birinin kötü niyeti olduğunu zannetmiyorum. Bazı bloglarda; bu suskunluğun manası olmadığı, hatta kimi görüşe göre ise “ikilik yaratma hevesi” olduğu düşünülmüş olsa da ben kimsenin kötü niyetli olduğunu düşünmüyor, düşünmek de istemiyorum.  Suskunluk yanlış anlaşılmamalı, içten bir heves gelmeli neticede yazmak için.   Gündelik yaşantımda hem içten gelen bir istekle hem de özellikle eşimin mesleği gereği haberlerin ve haber  program  takibinin zorunlu olduğu bir evde yaşamaktayım. Olayları bu kadar içten ve yoğunlukla takip etme zorunluluğu insanlarda belli bir yorgunluk yapıyor. Benim işim her ne kadar “Bilimsel Yayıncılık” olsa da,  eşimin işi gereği yoğun gündem takibi olması gerekliliği bu etkiyi arttırıyor. Ne demek istediğimi, mesleği habercilik ve haber hazırlamak olanlar iyi bilirler. Gerçekten insan kendisini her saniye gündemin ve olayların direk içinde hissediyor.

 Yayıncılık normalde gerçekten keyifli bir olay. Kimisi kalemi başında yaşar bu duyguyu, kimisi başka birinin makalelerini yayına hazırlarken, kimi radyoda mikrofon başında, kimi ise ekran karşısında.  Benim kendi çalıştığım alanla ilgili ise yayını hazırlayana kadar yaşadığınız üzüntüler, stresler, terslikler (özellikle bilimsel yayıncılıkta hata yapmama zorunluluğu) olsa da, o baskıyı elinize aldığınızda yaşadığınız; matbaadan sıcak sıcak çıkmış yayının kişiye verdiği keyif anlatılmaz bir duygudur. Kısacası yaptığım iş de yayıncılıkla ilgili olmasına rağmen,  yazı yazmak içimden gelmiyor.

  Blog Suskunluğu Meselesi…

 İşin aslını isterseniz bu olaylar benim insanları ülkeyi ve toplumu yeniden ele almamı sağladı. Üstüne trilyonlar verilse alamayacağım bir ders aldım. Ülkemin bugün bu noktalara neden geldiğini blogları incelediğimde çok daha iyi anladım. Ve  “benim güzel ülkemin neden bu noktada olduğunu gayet iyi anlıyorum” diyebildim. Mikro dan makro'yu analiz etmek çok rahat mümkün oldu!. Zaten dikkatli bakan herkes de bunu görebilmiştir. Kimse kimseyi susturamaz bence. Suskunluk bir tercih. Susmuş gibi görünsek de arkada çok çalışıyorum. En azından şahsım adına! Hem işimle ilgili hem de tencere ve tava ile halledilemeyecek meseleleri; insanlarla yüz yüze görüşüyorum. Birileri yapar nasılsa ülke düzelir de ben de dikdiğim  “cicilerimle” rahatça poz veririm demiyorum!. Kendimin yapmadığını bir başkasının da yapamayacağı gerçeğinin çok iyi farkındayım!    Bizi bu havalar mahvetti zaten; "Birileri  Nasılsa Yapar!"..

Benim anlayamadığım, başka bloglarda da gördüm; normalde aslında çok yayın yapmayan arkadaşlarımızın; Yaa sahi niye susuyoruz demeleri ilginçtir. Sanılır ki her gün yayın giriliyordu. Kimse kimsenin kalemini tutmuyor ki. Bakın ben burada yazıyorum. Kim nerede isterse de orada yazabilir bence.

 Ben blog açmazdan önce çok sevdiğim arkadaşım Hanife Kamar; ısrarla yazınsal bir blog olmasını da istemişti…. Sevgili Hanife’ciğim bak yukarıdaki yazının bütün müsebbibi sensin. Yazınsal bir blog olsun seninkisi diye ısrar ediyordun.  Biliyorsun ki benim, Jüpiter ve Mars'ım 3. evde, anladın sen;)!

  Bu kadar yayıncılıkla ilgili yazmışken, yerel bir kanalda sunuculak yapan, öğretmen emeklisi olduğunu tahmin ettiğim, sanırım kendisi de söylemişti… (Çünkü çok düzgün konuşuyor ve herkese YAVRUCUĞUM, GÜZEL EVLADIM diyor) bir beyfendinin sözünün;  bana enteresan gelip, etkilediğinden de bahsetmeden edemeyeceğim. Bu değerli beyefendi her mikrofon uzattığı kişilere konuşmasının en sonunda “Düğün Bizim Oyna Kızım Değil, Vatan Bizim, Ülke Bizim Diyeceğiz Değil mi Güzel Evladım?” diyerek konuşmasını bitirdiğinde, gençlerin yüzünü görmenizi isterim. İnsanlar ilk baş ne olduğunu pek anlayamıyor, sonra yarım ağızla tebessüm edip “Tabii” diyebiliyorlar. Kimi ise ne demek istediğini gayet iyi anlıyor. Uzun aylardır devam eden sokak röportajlarında bunu hep yapıyor. İlk zamanlar bana da biraz enteresan gelmişti  ama  şu an taşlar yerine oturdu. Uzak görüşlülük bu nedenle çok önemli işte.  Benim güzel ülkemin çok değerli hele de eski öğretmenlerinin aldığı eğitimi bilenler bilir.  Uzak görüşlü yetiştirilmişlerdir (Annem de bunlardan biridir)… Ve Sevgili Öğretmenim ellerinizden öperim. İzninizle REPLİĞİNİZİ ÇALDIM.

Sevgiler, saygılar;  bir süre yokum değerli arkadaşlar.